Ons nieuw kamergenootje...
donderdag 31 januari 2008
Tweede weekje Tanzania...
Jambo mpenzi na jamaa,
(Dag vrienden en familie,)
Deze week niet veel nieuws onder de zon. We zijn alle 4 ziek geweest en kregen een weekje platte rust. Pijnlijk!
Ik bespaar jullie alle details tot ik terug ben, zodat jullie zich niet ongerust hoeven te maken.
Intussen zijn we al aan de betere hand.
Vorige weekend brachten we een bezoekje aan de zee. Om alles te beschrijven in 1 woord: ZALIG!
Palmbomen, strooien parapluutjes, een stralende zon, parelwitte stranden en een zee om U tegen te zeggen.
Wat moet een mens nog meer hebben? :)
We genoten er met volle teugen van en ik denk (ben er eigenlijk zeker van) dat we nog talrijke bezoekjes zullen brengen aan de zee in onze vrije tijd.
Jullie weten waarschijnlijk al dat er in Tanzania nare beesten zitten. Wel, daar was ik deze week getuige van.
Overal waar ik `s avonds keek zag ik mijn “lievelingsbeesten”: ratten! Bah!
Bah! Bah!
Mocht ik meedoen aan een marathon, dan won ik hoogstwaarschijnlijk met glans! :)
Ik hoop dat ik er niet teveel meer zie, want dan zal ik nog eens mijn stembanden smeren en Tanzania zal het geweten hebben, haha!
Sinds vandaag hebben Tine en ik er ook een kamergenootje bij: EEN REUZENKAKKERLAK!
Gelukkig stond MEGA – Mindy Tine paraat en doodde ze met man en macht het enge beest.
De volgende keer is het mijn beurt om de strijd aan te gaan met een insect op onze kamer… Ik hoop stiekem dat het dan ‘een vliegje’ is! :)
Voor ik afsluit, moet ik nog alle liefhebbers van mijn vlechten teleurstellen. Zo’n vlechten waren niet echt aan mij besteed: TE LANG, TE WARM, TEVEEL JEUK… Onhandig dus!
Mijn 3 privé-kapsters (Tine, Eline & Nele) hebben het urenlange werk van de Masai vernietigd en daar ben ik ze eigenlijk dankbaar voor.
Applausje voor hen!
Ik kijk al uit naar volgende week. Vanaf volgende week maandag mogen we terug naar school.
Eindelijk! Ik zal blij zijn om terug iets om handen te hebben, want ik geniet er echt van om bij de kinderen te zijn en om onder de mensen te komen.
Busu!
(kus)
Analis
(Dag vrienden en familie,)
Deze week niet veel nieuws onder de zon. We zijn alle 4 ziek geweest en kregen een weekje platte rust. Pijnlijk!
Ik bespaar jullie alle details tot ik terug ben, zodat jullie zich niet ongerust hoeven te maken.
Intussen zijn we al aan de betere hand.
Vorige weekend brachten we een bezoekje aan de zee. Om alles te beschrijven in 1 woord: ZALIG!
Palmbomen, strooien parapluutjes, een stralende zon, parelwitte stranden en een zee om U tegen te zeggen.
Wat moet een mens nog meer hebben? :)
We genoten er met volle teugen van en ik denk (ben er eigenlijk zeker van) dat we nog talrijke bezoekjes zullen brengen aan de zee in onze vrije tijd.
Jullie weten waarschijnlijk al dat er in Tanzania nare beesten zitten. Wel, daar was ik deze week getuige van.
Overal waar ik `s avonds keek zag ik mijn “lievelingsbeesten”: ratten! Bah!
Bah! Bah!
Mocht ik meedoen aan een marathon, dan won ik hoogstwaarschijnlijk met glans! :)
Ik hoop dat ik er niet teveel meer zie, want dan zal ik nog eens mijn stembanden smeren en Tanzania zal het geweten hebben, haha!
Sinds vandaag hebben Tine en ik er ook een kamergenootje bij: EEN REUZENKAKKERLAK!
Gelukkig stond MEGA – Mindy Tine paraat en doodde ze met man en macht het enge beest.
De volgende keer is het mijn beurt om de strijd aan te gaan met een insect op onze kamer… Ik hoop stiekem dat het dan ‘een vliegje’ is! :)
Voor ik afsluit, moet ik nog alle liefhebbers van mijn vlechten teleurstellen. Zo’n vlechten waren niet echt aan mij besteed: TE LANG, TE WARM, TEVEEL JEUK… Onhandig dus!
Mijn 3 privé-kapsters (Tine, Eline & Nele) hebben het urenlange werk van de Masai vernietigd en daar ben ik ze eigenlijk dankbaar voor.
Applausje voor hen!
Ik kijk al uit naar volgende week. Vanaf volgende week maandag mogen we terug naar school.
Eindelijk! Ik zal blij zijn om terug iets om handen te hebben, want ik geniet er echt van om bij de kinderen te zijn en om onder de mensen te komen.
Busu!
(kus)
Analis
zaterdag 26 januari 2008
Afrikaans telefoonnummer...
Op volgend nummer kunnen jullie mij bereiken: +255 (0)76 229 8904. Ik denk dat het goedkoper is om te bellen en om smsjes te sturen naar dat nummer.
Mijn Belgisch nummer bekijk ik ook dagelijks. Aan jullie de keuze... ;)
Dikke zoen en tot een volgend berichtje.
Mijn Belgisch nummer bekijk ik ook dagelijks. Aan jullie de keuze... ;)
Dikke zoen en tot een volgend berichtje.
Enkele foto's...
Enkele foto's van onze eerste week in Tanzania...
Op de luchthaven...
Een pijnlijke 'hoofd- en haarmassage' van de Masai... ;)
Resultaat...
Ik ben toch blij dat dit niet voor eeuwig is hoor. ;)
Foto met Tine en enkele kindjes...
Een spelletje tikker, maar dat begrepen de kinderen blijkbaar niet. Ze renden dus maar allemaal achter mij aan.
Eigenlijk wel grappig.
Enkele kinderen van de lagere school en het schoolgebouw ...
Smile...
Plaatselijke winkeltjes...
Nieuws uit Tanzania...
Jambo,
Mambo?
(Alles goed met jullie?)
Na een weekje Tanzania zijn we het hier al goed gewoon. Nu pas besef ik waarom veel mensen verliefd zijn op het verre Afrika.
Ik ben het immers ook al, want het is hier echt geweldig. Ik probeer in het kort eventjes onze ‘wilde’ avonturen van deze week te schetsen…
Hou jullie vast!
WEEK 1
Dinsdag 22 januari 2008
Na een slapeloze, vermoeiende maar toch aangename vlucht kwamen we omstreeks 7u (lokale tijd) aan in Dar Es Salaam.
De immense hitte maakte ons eventjes sprakeloos. Onze jeans, T-shirt met lange mouwen en dikke trui moesten algauw het onderspit delven. Het was er immers
AL… 32° C.
Na het ophalen van onze koffer kregen we een stempel op ons visum en gingen we naar de uitgang van de luchthaven.
Spannend!
Wat zou er ons nu te wachten staan? We zagen er een heleboel mensen staan met een papiertje in de hand en ja hoor, daar stond Gérald.
Op zijn blaadje stonden de namen: Eline, Tine, Nele én Annelies. Grappig!
Gérald stelde ons wat op ons gemak en samen namen we de taxi. Wat een belevenis!
Verkeersregels bestaan er in Tanzania blijkbaar niet! Iedereen neemt hier blijkbaar een snelheidspilletje.
Je kan er géén rijstroken onderscheiden. Fietsen, scooters, auto’s en bussen racen om ter meest. We moesten toch wel eventjes ons hart vasthouden.
Bid voor ons! :)
Aangekomen in het hotel kregen we onze kamer toegewezen.
Gérald wees ons daarna nog wat weg in de stad: winkeltjes, restaurants, internetcafé, de bank, de post…
Na de korte wandeling doorheen de stad namen we de bus naar Stakishari, het dorpje waar ons schooltje zich bevindt.
De verwelkoming in de school was fantastisch. De kinderen sprongen in onze armen van blijdschap.
Ook de leerkrachten van de school waren heel erg vriendelijk. Ik voelde mij er va, de eerste minuut op mijn gemak en zag de komende stage meteen zitten…
Woensdag 23 januari 2008
Deze morgen moesten we vroeg opstaan, maar het was meer dan de moeite waard. Kortom: een zalige dag!
Om 8u kwamen aan in de Pond Spring School. De kinderen zagen ons al in de verte afkomen. Ze waren terug laaiend enthousiast.
Aan knuffels geen gebrek in Tanzania! But I love it… :)
Onze taak is deze week vooral observeren en de beginsituatie van de kinderen achterhalen. We namen dus vandaag een kijkje in de klassen.
Wat me opviel, was dat de leerkrachten lesgeven wanneer zij daar zin in hebben. Veel klassen kregen pas een tweetal uurtjes les per dag. Alles hangt af van de leerkracht. Soms kan je de leerkrachten gewoon terugvinden buiten op een bankje. Uit verveling maken de kinderen wat oefeningen in hun werkboek.
De kinderen hebben hier heel veel zelfdiscipline.
Vandaag zag ik iets wat ik liever niet zag: stokslagen. In Tanzania is het blijkbaar de gewoonte dat de kinderen stokslagen krijgen wanneer ze ‘ongewenst’ (in de ogen van de leerkrachten) gedrag vertonen. Pijnlijk!
Mijn hart bloedde wanneer ik de kinderen zag en hoorde huilen. Eigenlijk sta je daar een beetje machteloos tegenover.
Buiten de kinderen troosten kan je als buitenstaander (jammer genoeg) niets iets doen. Misschien kunnen we hen in de toekomst eens duidelijk maken dat er ook andere manieren bestaan om de kinderen te straffen…
Of het iets zou uithalen, is echter een raadsel.
Na een zware maar aangename dag kwamen we aan op onze hotelkamer: geen elektriciteit.
Kaarsjes in de kamer en in de badkamer hebben ook hun charmes. Het is eens iets anders :).
Uitgeput vielen we als een blok in slaap.
Donderdag 24 januari 2008
Ow’yeah!
We ontmoetten vandaag de Masai, een volksstam uit Tanzania. Als jullie nieuwsgierig zijn, kunnen jullie het woordje ‘Masai’ eens intypen in Google of gebruik jullie verbeelding… :)
De Masai hebben ons haar in vlechtjes gelegd. Ik was vastberaden om er géén in te leggen, maar de ferme hitte gooide roet in het eten.
Ik moest en zou vlechten hebben.
Vandaar dat Mama Mkwawa de Masai op ons afstuurde. Tine en ik waren vandaag aan de beurt. Wij waren met andere woorden de proefkonijnen. Morgen is het de beurt aan Eline en Nele.
Ai, ai, ai… was het enigste dat Tine en ik konden zeggen toen de Masia bezig waren
met ons haar.
We moesten maar liefst 8u op mijn tanden bijten. Als jullie eens willen weten hoe het voelt, dan trekken jullie maar eventjes 8u HARD, HARD EN HARD aan jullie haar. Hou jullie vooral niet in.
Wij begrepen niets van alles wat de Masia zeiden, maar konden toch op de één of andere manier communiceren.
Ik amuseerde me rot. We lachten als geen ander, ondanks de pijn.
Bij deze is onze pijndrempel weer een stukje verhoogd, haha!
Vrijdag 25 januari 2008
ALWEER een toffe dag!
Zoals jullie kunnen lezen, heb ik het hier geweldig naar mijn zin!
Elke dag kijk ik uit om onder de mensen te komen.
Ze zijn heel erg vriendelijk en ook van de kindjes krijgen we heel wat liefde terug. Het is een plezier om de Pond Spring School binnen te stappen.
Vandaag kreeg ik een huwelijksaanbod (HAHA).
Eén van de Masia had blijkbaar een paar woordjes Engels geleerd, want ik mocht de hele dag dezelfde zinnetjes horen: “Analisa, I lazzze (love) you so much. I need you very much!”
Hij zag volledig het zitten. Ik mocht mee naar de rest van de stam in Serengeti om te trouwen. Stel je voor…
De foto’s maken alles duidelijk! Lachen geblazen! :)
Ik kijk al uit naar de avonturen die ons nog te wachten staan. Ik heb er alvast veel zin in en ga er voor de volle 100% voor.
Ik beleef hier de tijd van mijn leven en zal er met volle teugen van genieten.
Teacher Analis
Mambo?
(Alles goed met jullie?)
Na een weekje Tanzania zijn we het hier al goed gewoon. Nu pas besef ik waarom veel mensen verliefd zijn op het verre Afrika.
Ik ben het immers ook al, want het is hier echt geweldig. Ik probeer in het kort eventjes onze ‘wilde’ avonturen van deze week te schetsen…
Hou jullie vast!
WEEK 1
Dinsdag 22 januari 2008
Na een slapeloze, vermoeiende maar toch aangename vlucht kwamen we omstreeks 7u (lokale tijd) aan in Dar Es Salaam.
De immense hitte maakte ons eventjes sprakeloos. Onze jeans, T-shirt met lange mouwen en dikke trui moesten algauw het onderspit delven. Het was er immers
AL… 32° C.
Na het ophalen van onze koffer kregen we een stempel op ons visum en gingen we naar de uitgang van de luchthaven.
Spannend!
Wat zou er ons nu te wachten staan? We zagen er een heleboel mensen staan met een papiertje in de hand en ja hoor, daar stond Gérald.
Op zijn blaadje stonden de namen: Eline, Tine, Nele én Annelies. Grappig!
Gérald stelde ons wat op ons gemak en samen namen we de taxi. Wat een belevenis!
Verkeersregels bestaan er in Tanzania blijkbaar niet! Iedereen neemt hier blijkbaar een snelheidspilletje.
Je kan er géén rijstroken onderscheiden. Fietsen, scooters, auto’s en bussen racen om ter meest. We moesten toch wel eventjes ons hart vasthouden.
Bid voor ons! :)
Aangekomen in het hotel kregen we onze kamer toegewezen.
Gérald wees ons daarna nog wat weg in de stad: winkeltjes, restaurants, internetcafé, de bank, de post…
Na de korte wandeling doorheen de stad namen we de bus naar Stakishari, het dorpje waar ons schooltje zich bevindt.
De verwelkoming in de school was fantastisch. De kinderen sprongen in onze armen van blijdschap.
Ook de leerkrachten van de school waren heel erg vriendelijk. Ik voelde mij er va, de eerste minuut op mijn gemak en zag de komende stage meteen zitten…
Woensdag 23 januari 2008
Deze morgen moesten we vroeg opstaan, maar het was meer dan de moeite waard. Kortom: een zalige dag!
Om 8u kwamen aan in de Pond Spring School. De kinderen zagen ons al in de verte afkomen. Ze waren terug laaiend enthousiast.
Aan knuffels geen gebrek in Tanzania! But I love it… :)
Onze taak is deze week vooral observeren en de beginsituatie van de kinderen achterhalen. We namen dus vandaag een kijkje in de klassen.
Wat me opviel, was dat de leerkrachten lesgeven wanneer zij daar zin in hebben. Veel klassen kregen pas een tweetal uurtjes les per dag. Alles hangt af van de leerkracht. Soms kan je de leerkrachten gewoon terugvinden buiten op een bankje. Uit verveling maken de kinderen wat oefeningen in hun werkboek.
De kinderen hebben hier heel veel zelfdiscipline.
Vandaag zag ik iets wat ik liever niet zag: stokslagen. In Tanzania is het blijkbaar de gewoonte dat de kinderen stokslagen krijgen wanneer ze ‘ongewenst’ (in de ogen van de leerkrachten) gedrag vertonen. Pijnlijk!
Mijn hart bloedde wanneer ik de kinderen zag en hoorde huilen. Eigenlijk sta je daar een beetje machteloos tegenover.
Buiten de kinderen troosten kan je als buitenstaander (jammer genoeg) niets iets doen. Misschien kunnen we hen in de toekomst eens duidelijk maken dat er ook andere manieren bestaan om de kinderen te straffen…
Of het iets zou uithalen, is echter een raadsel.
Na een zware maar aangename dag kwamen we aan op onze hotelkamer: geen elektriciteit.
Kaarsjes in de kamer en in de badkamer hebben ook hun charmes. Het is eens iets anders :).
Uitgeput vielen we als een blok in slaap.
Donderdag 24 januari 2008
Ow’yeah!
We ontmoetten vandaag de Masai, een volksstam uit Tanzania. Als jullie nieuwsgierig zijn, kunnen jullie het woordje ‘Masai’ eens intypen in Google of gebruik jullie verbeelding… :)
De Masai hebben ons haar in vlechtjes gelegd. Ik was vastberaden om er géén in te leggen, maar de ferme hitte gooide roet in het eten.
Ik moest en zou vlechten hebben.
Vandaar dat Mama Mkwawa de Masai op ons afstuurde. Tine en ik waren vandaag aan de beurt. Wij waren met andere woorden de proefkonijnen. Morgen is het de beurt aan Eline en Nele.
Ai, ai, ai… was het enigste dat Tine en ik konden zeggen toen de Masia bezig waren
met ons haar.
We moesten maar liefst 8u op mijn tanden bijten. Als jullie eens willen weten hoe het voelt, dan trekken jullie maar eventjes 8u HARD, HARD EN HARD aan jullie haar. Hou jullie vooral niet in.
Wij begrepen niets van alles wat de Masia zeiden, maar konden toch op de één of andere manier communiceren.
Ik amuseerde me rot. We lachten als geen ander, ondanks de pijn.
Bij deze is onze pijndrempel weer een stukje verhoogd, haha!
Vrijdag 25 januari 2008
ALWEER een toffe dag!
Zoals jullie kunnen lezen, heb ik het hier geweldig naar mijn zin!
Elke dag kijk ik uit om onder de mensen te komen.
Ze zijn heel erg vriendelijk en ook van de kindjes krijgen we heel wat liefde terug. Het is een plezier om de Pond Spring School binnen te stappen.
Vandaag kreeg ik een huwelijksaanbod (HAHA).
Eén van de Masia had blijkbaar een paar woordjes Engels geleerd, want ik mocht de hele dag dezelfde zinnetjes horen: “Analisa, I lazzze (love) you so much. I need you very much!”
Hij zag volledig het zitten. Ik mocht mee naar de rest van de stam in Serengeti om te trouwen. Stel je voor…
De foto’s maken alles duidelijk! Lachen geblazen! :)
Ik kijk al uit naar de avonturen die ons nog te wachten staan. Ik heb er alvast veel zin in en ga er voor de volle 100% voor.
Ik beleef hier de tijd van mijn leven en zal er met volle teugen van genieten.
Teacher Analis
donderdag 17 januari 2008
Een laatste berichtje uit ons landje...
Bij het schrijven van dit berichtje doe ik twee vreugdedansjes en daarvoor zijn meteen ook twee redenen. Een eerste reden: ‘De examens zijn gedaan! Whoehoe! Whoehoe!’ en de tweede reden: ‘Tanzania staat nu écht wel voor de deur en ik moet toegeven dat ik er helemaal klaar voor ben. Ik kan alleen maar zeggen: “Tanzania, here we come!” ’
Na zwoegen en zweten voor de examens is het EINDELIJK zover. Mijn grote droom komt in vervulling...
Ik heb er echt maandenlang naar uitgekeken en maandag waag ik mij op het vliegtuig richting Dar Es Salaam.
Alles ging opeens zo snel. Heel veel tijd om er bij stil te staan hadden we niet, want de blok en de examens staken daar een stokje voor.
Ik wil jullie via deze weg nog eens zeggen dat ik jullie allemaal heel erg zal missen! Maar uit het oog is niet uit het hart. Zal veel aan jullie denken!
Woorden schieten mij te kort, maar het bijhorende filmpje maakt alles duidelijk!
Dat was mijn laatste berichtje uit België. Ik probeer hier zoveel mogelijk iets neer te pennen. Jullie zullen hier hoogstwaarschijnlijk ook foto’s kunnen bewonderen.
Ik hoop ook jullie te horen. Laat zeker een reactie na, want ook ik ben benieuwd naar jullie avonturen in 'ons landje'. :)
Min moaten, min moaten.
Ik zie under hirne.
Wik zoek doen zonder hidder?
Ik ben heel erg benieuwd hoe alles zal zijn in Tanzania en wat me allemaal te wachten staat. Ik kan haast niet wachten om te vertrekken.
Een dikke zoen!
Na zwoegen en zweten voor de examens is het EINDELIJK zover. Mijn grote droom komt in vervulling...
Ik heb er echt maandenlang naar uitgekeken en maandag waag ik mij op het vliegtuig richting Dar Es Salaam.
Alles ging opeens zo snel. Heel veel tijd om er bij stil te staan hadden we niet, want de blok en de examens staken daar een stokje voor.
Ik wil jullie via deze weg nog eens zeggen dat ik jullie allemaal heel erg zal missen! Maar uit het oog is niet uit het hart. Zal veel aan jullie denken!
Woorden schieten mij te kort, maar het bijhorende filmpje maakt alles duidelijk!
Dat was mijn laatste berichtje uit België. Ik probeer hier zoveel mogelijk iets neer te pennen. Jullie zullen hier hoogstwaarschijnlijk ook foto’s kunnen bewonderen.
Ik hoop ook jullie te horen. Laat zeker een reactie na, want ook ik ben benieuwd naar jullie avonturen in 'ons landje'. :)
Min moaten, min moaten.
Ik zie under hirne.
Wik zoek doen zonder hidder?
Ik ben heel erg benieuwd hoe alles zal zijn in Tanzania en wat me allemaal te wachten staat. Ik kan haast niet wachten om te vertrekken.
Een dikke zoen!
Abonneren op:
Posts (Atom)
